Dit artikel is een publicatie uit de Parametric Release | december 2021.
Collega’s Karin en Wiesia 40 jaar in dienst van de CSA
Als jongedames van 22 en 19 jaar oud startten zij 40 jaar geleden hun loopbaan op de sterilisatie-afdeling van het Adrz in Goes, dat toen nog bestond uit de twee locaties Bergzicht en Sint Johanna. Zij zagen collega’s en leidinggevenden komen en gaan, instrumentarium en apparatuur veranderen, maakten een fusie en andere veranderingen door en groeiden intussen met alle ontwikkelingen mee. Karin Rosel-van Rossen (59) en Wiesia Kujawska (62) zijn nog steeds met heel veel plezier collega’s en zijn nog lang niet van plan met hun werk te stoppen!
“Het werk is nog steeds erg leuk om te doen”, vertelt Wiesia die in 1980 uit Polen naar Nederland kwam. “Ik ben er trots op dat ik hier al zo lang werk. Ik ben heel blij met Karin als oudste collega maar ook de andere collega’s zijn heel fijn om mee te werken. We hebben een heel prettig team, dat bestaat uit oudere en jongere mensen. De jongeren zorgen voor de verjonging en vernieuwing en brengen een nieuwe energie en nieuwe ideeën met zich mee. Wij brengen onze jarenlange ervaring en heel veel kennis in; dat is een mooie combinatie. We waarderen elkaar als team. En dat is heel belangrijk, want je werkt nauw samen. Je staat de hele dag naast elkaar; bent omringd door je collega’s. Ik vind dat heerlijk. Ik zeg weleens: ’Ik mis mijn familie in Polen, maar ik heb hier op de CSA een tweede familie’. Ik zou mijn collega’s niet willen missen.”
Trots op de mooie afdeling
“We hebben in al die jaren heel veel meegemaakt”, vult Karin haar collega aan. ”Ups en downs natuurlijk, maar vooral ups. We hebben op meerdere locaties in en bij het ziekenhuis gewerkt en werken nu sinds drie jaar in een mooie vernieuwde zelfstandige CSA. Dat was echt een verademing; alles is supermooi en nieuw. De kleuren zijn mooi en op elkaar afgestemd, het licht is prettig en we hebben zelfs klimaatcontrole. Alles werkt hier veel fijner. We zijn trots op onze mooie afdeling!
“Tijdens onze loopbaan is er natuurlijk heel veel veranderd. Och, ik zou er een boek over kunnen schrijven.”
Karin weet nog goed hoe ze destijds als 19-jarige solliciteerde op haar eerste baan: “Mijn tante werkte bij personeelszaken en wees me op de vacature. Ik wist niet wat het inhield, maar wat ik zag leek me wel wat. Zo ben ik erin gerold. Wiesia kwam twee weken later. We volgden een schriftelijke L.O.I. opleiding en leerden de rest in de praktijk. En voor je het weet ben je veertig jaar verder!”
“Samen staan we sterk”, zegt Wiesia. “Tijdens onze loopbaan is er natuurlijk heel veel veranderd. Och, ik zou er een boek over kunnen schrijven. Toen wij begonnen, waren we op de twee locaties in totaal met z’n vieren. Nu werken we in een team van 23 man. Toen stonden we aan een aanrecht het instrumentarium met de hand af te wassen. Daarna afdrogen en sets samenstellen. Van disposables werd nauwelijks gebruik gemaakt. Nu maken we gebruik van de meest geavanceerde apparatuur. Het handwerk is er allang niet meer bij.”
Niveau met sprongen omhoog
“Het werk is complexer geworden”, legt Karin uit. “We zijn daar in meegegroeid. We moeten ons houden aan regels en protocollen en houden een administratie bij. Als er iets is misgegaan moet je precies kunnen zien waar het misging. Maar soms vind ik dat de nadruk teveel op alle bijzaken komt te liggen. Het reinigen, desinfecteren en steriliseren is waar het uiteindelijk allemaal om moet draaien.”
“Ik mis mijn familie in Polen, maar ik heb hier op de CSA een tweede familie.”
“Het niveau van de Medewerker Steriele Medische Hulpmiddelen is met sprongen omhoog gegaan”, zegt Wiesia. “En omdat we in ons eigen wereldje werken hier op de CSA krijg ik wel eens het idee dat collega’s van andere afdelingen niet precies weten wat wij doen. Soms lijkt het wel alsof ons werk een beetje ondergewaardeerd wordt, terwijl het juist zo belangrijk is.”
Samen eruit
In september vierden Karin en Wiesia hun 40-jarig jubileum met een receptie die hen was aangeboden door het ziekenhuis. Er was taart, de leidinggevende sprak mooie woorden, collega’s gaven bloemen en cadeaus en de dames voelden zich een dagje ‘best een beetje belangrijk’.
“Wij vinden het zelf ook heel bijzonder dat we hier al zo lang werken. Het ziekenhuis is een fijne werkgever. De Zeeuwen zorgen goed voor elkaar wordt weleens gezegd. Hier kun je dat ook echt merken. Als we eenmaal zover zijn, gaan we er samen uit. Maar voorlopig werken we hier nog lekker door!”
